Shannon en Bilal aan het einde van de korte ceremonie.
Shannon en Bilal waren al jaren samen en waren al een gezin met drie dochters. Hun ceremonie was evenzeer een familieband als een gelofte tussen een paar, en ze probeerden hun dochters waar mogelijk in hun ritueel te integreren. Aangezien ik de fotograaf was, was haar moeder de enige officiële gast. Een van de dingen die ik zo leuk vind aan zulke kleine bruiloften, is dat niemand echt iets verkeerd kan doen; er is geen publiek, geen verwachtingen of reden om zelfbewust te zijn. De geloften dragen nog steeds gewicht, maar de vieringen hebben de neiging om heel licht en zorgeloos aan te voelen. Ik hou van de intimiteit, om getuige te zijn van iets dat zo diep persoonlijk is, om de ogen voor anderen te zijn.
Ik voel me vereerd om deze kleinere bruiloften te dekken. Ik ben daar om op te nemen, maar de grens tussen fotograaf en getuige/gast vervaagt een beetje. Doordat de kring zo klein is, voelt het als een voorrecht om binnen uitgenodigd te worden. Ik denk dat stellen het waarderen dat ik het documenteren van hun ritueel net zo serieus neem als een veel grotere aangelegenheid, het enige visuele verslag van zo'n belangrijke dag.
