Jerome Pollos

DE FOTOGRAAF VAST DE ZINVOLLE MOMENTEN VAN HET LEVEN VAST

Ik vond mijn weg om fotojournalist te worden bij de marine, maar ik had nooit enige interesse in fotografie. Alles veranderde voor mij toen een betraande moeder een oude krant openvouwde en zei dat ze een beter exemplaar wilde hebben. De reden van het verzoek? Haar 10-jarige zoon was onlangs overleden na een lange strijd tegen leukemie en het beeld op de voorpagina van de krant was hem, kaal door chemokuren, met een vogel op zijn hoofd en een glimlach die je hart zou doen smelten. Dat was de laatste foto waarop hij glimlachte... hij zag er zorgeloos uit zoals elke andere jonge jongen. Ze wilden dat het nieuwe exemplaar in de slaapkamer van zijn kleine broertje zou worden ingelijst, zodat hij zich altijd zou herinneren dat zijn grote broer blij was en naar hem glimlachte. Wat mijn leven door deze ervaring veranderde, was dat mijn imago was. Een beeld uit mijn allereerste krantenopdracht. Ik herinner me dat ik het aannam en voelde dat de hele opdracht mijn droom om dj te worden wegnam. Toen dit gebeurde, gingen er twee dingen door mijn hoofd: Ik vond de roeping van mijn leven. De kracht van fotografie en dat tastbare element is echt en heeft betekenis. Het is de visuele documentatie die het bewijs levert dat we hier waren. We ervaren het leven, hebben lief, ontvangen liefde, bereiken grote prestaties, volharden en maken deel uit van de geschiedenis binnen onze familie en gemeenschappen. Na die ervaring verdiepte ik me in de fotojournalistiek. Ik studeerde, schaduwde een baan, werkte me keihard af door de verhalen te vertellen van mensen die ik het geluk had een kijkje in hun leven te krijgen. Ik heb de fotojournalistieke ervaring van alle opdrachten die ik heb behandeld, gericht op het vertellen van verhalen van de mensen van wie hun foto's niet in een krant of tijdschrift worden uitgelicht. Dit is waarom ik doe wat ik doe. Het is ook de reden waarom er in mijn huis aan elke muur afbeeldingen hangen om te benadrukken wie mijn dochters opgroeiden en wie ze nu zijn. Ik wil me altijd de 20e verjaardagsreis met mijn vrouw herinneren en mezelf en mijn meisjes samen maf zien doen. Deze momenten zijn vluchtig en de herinneringen vervagen snel zonder de beelden om ons eraan te herinneren. Door portretten en bruiloften, heb ik een groot deel van mijn leven gewijd aan het vertellen van verhalen met mijn foto's. En die verantwoordelijkheid neem ik heel serieus. Omdat ik wil dat je dat tastbare element hebt dat je verhaal zal vertellen aan je kinderen, kleinkinderen en hun kinderen. Ik wil dat een familielid over tientallen jaren door een gang loopt en naar een foto wijst en vraagt ​​naar dat moment dat in de tijd is vastgelegd.