Vinicius Fadul
Van de vele unieke en vaak kleurrijke huwelijksgebruiken in Brazilië - gouden schoenen, bruidsmeisjesjurken in verschillende kleuren, de das van de bruidegom wordt doorgeknipt en de stukken geveild - denkt de Braziliaanse trouwfotojournalist Vinicius Fadul dat de grootouders van het paar als ringdragers dienen, het meest aangrijpend is.
"Een van de meest emotionele tradities voor mij is wanneer de grootouders de *alianças* voor het paar brengen", zegt Vinicius, de 2018 Wedding Photojournalist Association Fotograaf van het jaar. "Hier in Brazilië gebeurt het veel, en het is op dit moment mogelijk om de emotie van alle betrokkenen te voelen - niet alleen van de bruid en bruidegom, maar ook van hun peetouders, de gasten, zelfs de professionals zoals ik die deel uitmaken van die dag."
Emotionele verbindingen spelen een grote rol in het werk van Vinicius. Een deel daarvan komt voort uit het zien van schoonheid in wat anders over het hoofd zou worden gezien of zelfs zou worden afgewezen. "Na het vechten tegen kanker heb ik mijn kijk op het leven veranderd. Alles had een schoonheid. Ik ontdekte dat zelfs slechte tijden iets moois kunnen worden, en alles heeft zijn positieve kant", vertelt hij aan potentiële klanten.
In 2018 fotografeerde Vinicius 62 bruiloften - bijna allemaal 's nachts, een andere Braziliaanse traditie. "Wij Brazilianen vieren onze bruiloften het liefst 's nachts", zegt hij. "We worden meer ongeremd en we brengen de hele nacht door met drinken en dansen. Veel huwelijksfeesten eindigen bij zonsopgang!"
Hoewel een nachtelijke bruiloft fotografische uitdagingen kan opleveren wanneer men emotie, beweging en instellingen probeert vast te leggen, geeft Vinicius er de voorkeur aan. "Ik hou van bruiloften 's nachts! Ik geloof dat ik meer mogelijkheden heb om te creëren; ik heb meer mogelijkheden om het licht te regelen als het donker is dan als het zonnig is. Dus ik gebruik in elk geval een externe flitser en een lichtassistent, wat me veelzijdigheid geeft. Met een gebaar kan ik verschillende posities van de lichtbron regelen en dit geeft me een grote creatieve vrijheid om te doen wat ik wil."
In dat licht legt Vinicius menselijk drama in lagen en vertelt hij grotere verhalen. Het kan veel foto's kosten om uiteindelijk beelden te krijgen die vaak de renaissance oude meesters lijken op te roepen.
"Voor mij begint het allemaal met het vinden van de verbindingen tussen de mensen", zegt hij. "Ik zoek naar wat deze mensen verbindt en daarna begin ik te fotograferen.
"Eerst begin ik met slechts een enkele laag en voeg ik geleidelijk laag voor laag toe.
"Net als bij een dans probeer ik me te verplaatsen om alle lagen te passen, maar dat is niet het belangrijkste. Wat de foto echt doet opvallen tussen andere foto's, is dat ik precies dat moment kan vastleggen waarop het lijkt alsof alle lagen met elkaar verbonden zijn. En daarvoor is het nodig om veel te fotograferen."
Hij zegt dat hij voor een enkele scène vaak meer dan 100 foto's zal maken. "Het is een moeilijk proces", zegt hij, "waarbij 99 procent van de gemaakte foto's in wezen schetsen zijn.
"Ik ben nooit tevreden met het resultaat en ik geloof altijd dat de foto beter kan, dus ik maak meerdere keren dezelfde foto. En zelfs als ik denk dat het moment voorbij is, blijf ik nog even staan met de camera in mijn gezicht.
"Want als je je camera laat zakken, gebeurt het mooiste moment... dus laat je camera nooit zakken!" hij zegt.
Vinicius Fadul's eerste baan was in de reclame, werkend in grafisch ontwerp, wat hem volgens hem hielp de esthetische kant van afbeeldingen te begrijpen. Na zijn gevecht met kanker, "eindigde ik de manier waarop ik mijn leven leidde te heroverwegen", zegt hij. Zijn eerste liefde was fotografie, dus koos hij ervoor om er zijn levenswerk van te maken.
"Ik heb twee jaar van mijn leven de wereld rondgereisd en gefotografeerd voor een Amerikaans bedrijf", zegt hij, "waardoor ik heb geleerd om een kwaliteitsnorm te hanteren voor elke foto die ik maak. Maar op dat moment fotografeerde ik alleen wat het bedrijf wilde en op de manier waarop ze het wilden."
Dus toen hij besloot onafhankelijk te worden, zei hij dat hij "alle leringen volgde die ik in die jaren had geleerd, maar nu fotografeerde ik alleen wat ik leuk vond."
"Ik geloof dat een bruiloft een van de gelukkigste momenten in iemands leven is en ik wilde in de buurt zijn van mensen die van hun leven willen genieten."
Hij is er trots op dat hij is uitgeroepen tot WPJA-fotograaf van het jaar, net zoals hij geniet van zijn werk tussen de werkende trouwfotojournalisten.
"Onze rol als fotografen is om altijd oplettend te zijn, aandacht te schenken aan dingen die de andere gasten niet opmerken", zegt hij. "Hoe meer we ons verbonden voelen met de mensen die op de bruiloft aanwezig zijn, hoe meer we het gevoel krijgen dat de foto's 'echt' blijken te zijn, om te laten zien wie ze werkelijk zijn.
"Als ik aan het fotograferen ben, probeer ik het gevoel te hebben dat ik een vriend van die persoon ben en dat ik ze al vele jaren ken, zodat ik kan voelen wat ze op dat moment werkelijk voelen.
"Op deze manier kan ik heel dichtbij komen en fotograferen zonder dat ze het merken. Als ik een moment kan fotograferen dat zo snel gebeurt dat veel mensen niet eens beseffen dat het is gebeurd, is het alsof er een explosie in mij plaatsvindt. Het is zeer verslavend!
"Als het moment voorbij is en je weet dat je de foto hebt, voel je dat je dit keer op keer wilt doen."
