Darren Lehane

Bruiloftsfotograaf uit Bristol legt openhartige en authentieke momenten vast

Alles begint ergens. Mijn begin begon in juni 1981. Een synthpopband met een nieuw gezicht maakte hun tv-debuut in de Britse muziekshow. De show was Top of the Pops; de band in kwestie was Depeche Mode. Ik was 13 en hun futuristische elektronische geluid blies me weg. Maar wat heeft dit met fotografie te maken? Heb geduld, ik kom er wel. Vanaf dat moment werd ik een grote fan van de band. En net als alle tienerjongens besloot ik dat ik een popster wilde worden. Dus die kerst kreeg ik een Casio-synthesizer. Een jaar of twee later, een betere Yamaha-synth. Uiteindelijk begonnen vrienden en ik een band. Het Kapitaal. Net als Depeche Mode. Behalve dat we slecht waren. Ik kon niet spelen en ik kon niet zingen. Mijn droom van een popster was voorbij. Maar tegelijkertijd raakte ik echt verdiept in de fotografie van Depeche Mode en ontdekte ik dat het van de Nederlandse fotograaf Anton Corbijn was. Hij werkte voor de New Musical Express en had veel coole bands gefilmd, zoals Joy Division, U2, REM, om er maar een paar te noemen. Opeens was ik verslaafd... ...fotografie was de nieuwe rock & roll en ik wilde fotograaf worden. En in tegenstelling tot muziek was ik er goed in en het leek erop dat mensen het leuk vonden wat ik deed... zo heel anders dan uitgejoeld worden van het podium in een schooldisco. Mijn fotografische passie werd openhartige straatfotografie. Ik vond het leuk om op te gaan in het geheel en onopvallend ongewone momenten in gewone scènes vast te leggen. Op zoek naar humor en ironie. Mijn openhartige straatfoto's die meer vragen stellen dan antwoorden geven. Documentairefotografen als Elliot Erwitt, Garry Winogrand, Henri Cartier-Bresson en Tony Ray-Jones worden grote invloeden. Snel vooruit en ik begon op freelancebasis nieuws- en fotojournalistiek te fotograferen, waarbij ik werk leverde aan onder meer Getty Images, Alamy Corbis, om er maar een paar te noemen. Mijn werk verscheen in kranten en tijdschriften. Ik werd zelfs tentoongesteld in onder meer de Mall Galleries in het centrum van Londen. Toen gebeurde het. Iemand zei: "Goed in fotografie, wil jij onze bruiloft fotograferen?" Ik zei nee. En dan weer niet. Ik kon niets ergers bedenken. Trouwfotografie bestond tenslotte uit goedkope poses, zachte focus en dronken groepsfoto's, nietwaar? Maar ze bleven vragen en uiteindelijk gaf ik toe. Maar op één voorwaarde: ik fotografeer als een straatfotograaf: alles natuurlijk, openhartig en documentair. Ze gingen akkoord. Ik vond het geweldig en de rest is geschiedenis, zeggen ze. Dat was 2012. Ik wist toen nog niet eens dat trouwfotojournalistiek überhaupt bestond. Sindsdien fotografeer ik bruiloften, in mijn openhartige straat ontmoet documentairestijl waarbij ik natuurlijke momenten, echte emoties en echte verhalen vastleg. Ik heb zelfs het geluk gehad om onderweg een paar prijzen voor huwelijksfotografie te winnen. In mijn vrije tijd fotografeer ik nog steeds straatfotografie. Sterker nog, ik had onlangs het geluk dat ik door de beroemde straatfotografiehistoricus Colin Westerbeck werd geselecteerd als een van de twintig aanbevolen straatfotografen in een binnenkort te verschijnen boek over hedendaagse straatfotografie. Ik woon in Zuid-Londen, maar fotografeer graag bruiloften waar mijn camera me ook heen brengt, in Groot-Brittannië en daarbuiten. Volgend jaar ga ik naar het diepste Finland voor een bruiloft. Als ik mijn camera neerleg, hou ik van schrijven, vooral van fictie. Ik heb hier en daar een kort verhaal laten publiceren, en ben ook finalist geweest in een paar korte scenariowedstrijden. Oh, en ik hou nog steeds van muziek. Mijn smaak is tegenwoordig behoorlijk eclectisch, van indie tot jazz, van soul tot klassiek. Maar ik hou nog steeds van Depeche Mode, waar mijn carrière als documentaire bruidsfotografie vreemd genoeg begon. Wedding Photojournalist Association te. Ik hoor graag van je.