Andrea Bagnasco

Trouwfotograaf legt tijdloze momenten vast met stijl

Ik ben een scherp waarnemer. Ik ben altijd geweest. Ik herinner me dat mijn moeder me als kind steeds zei dat ik niet naar mensen moest staren. Het lijkt erop dat ik niet heb geluisterd terwijl ik naar mensen blijf staren, alleen doe ik het nu door de zoeker van mijn camera. Mijn interesse in fotografie begon halverwege de jaren 80, toen ik nog maar net een tiener was. Ik heb meer dan een jaar gespaard om mijn eerste camera te kunnen betalen, een Nikon FM2 met een 50 mm-lens. Een volledig handmatige filmcamera die ik tot op de dag van vandaag nog steeds bezit en die nog steeds prima foto's maakt. Het was een tijd waarin camera's en foto's allebei duurzaam moesten zijn. Camera's waren meestal mechanische machines en foto's waren fysieke afdrukken, gemaakt op film en afgedrukt op papier. Er was iets tastbaars aan het maken van een foto en er werden foto's gemaakt, zelfs normale familievakantiefoto's, om een ​​statement te maken. Ik herinner me dat ik een aantal dagen met mijn gezin vertrok en dat ik 1 of misschien 2 filmrolletjes mee kon nemen. Dat waren in totaal 36 of 72 opnamen. Het indrukken van de ontspanknop was dus iets opwindends dat aan het einde kwam van een doordacht proces, dat minuten of een fractie van een seconde kon duren, maar toch: een foto maken was een statement maken. En als je erover nadenkt, zijn deze foto's er nog steeds, zij het in albums of dozen in de kast. Het kunnen uw foto's als kind zijn of de foto's van uw ouders of grootouders. Ze doen nog steeds hun werk: het bewaren van een herinnering, het doorgeven aan generaties van informatie over mensen die ons voorgingen. Ze vertellen ons wie we zijn en waar we vandaan komen. Een paar decennia vooruitspoelen, digitale sensoren en smartphones komen en fotografie is radicaal veranderd, in die zin dat camera's maar een paar jaar lijken mee te gaan voordat ze verouderd raken en er duizenden foto's worden gemaakt, waarvan er maar heel weinig ooit zullen worden afgedrukt en over 10 jaar of langer door iemand kunnen worden bekeken. Toch is het mijn taak om bruiloften te fotograferen en ik kom graag uit het vervlogen tijdperk van fotografie dat bedoeld was om lang mee te gaan toen de sluiter werd ingedrukt om een ​​statement te maken. Dat is mij bijgebleven, zelfs als ik met digitale camera's werk en de rol met 36 opnamen is veranderd in een geheugenkaart met een capaciteit van duizenden foto's. Mijn manier van denken is niet veranderd, de opwinding om alle elementen te zien samenkomen om het frame te maken waarnaar ik op zoek ben en het indrukken van de ontspanknop, dat is ook niet veranderd. Ik ga nu mijn 10e jaar in als professionele trouwfotograaf. Het gebeurde allemaal bijna toevallig, toen ik te maken kreeg met beslissingen over mijn 15 jaar lange carrière in het bedrijfsleven en mijn persoonlijke leven me ertoe aanzette mijn professionele pad te heroverwegen. Ik werd gevraagd om de bruiloft van een vriend te fotograferen, maar ik had al tijden geen fotografie meer beoefend. Ik leerde de fotografietechniek toen ik tiener was en legde het vervolgens opzij, want mijn hobby is en is altijd gitaren geweest. Dus leende ik een digitale camera en maakte de trouwfoto's van deze mensen zonder ooit geleerd te hebben hoe je een bruiloft moest fotograferen. Ik ging er gewoon heen en maakte foto's van wat ik zag, zonder ooit iemand aanwijzingen te geven, omdat ik geen idee had hoe de dingen moesten worden geregisseerd. Het was documentaire trouwfotografie zonder dat ik het wist. Het bleek dat iedereen van de foto's hield. Ik hield zoveel van gitaren en muziek en hoopte dat er ook van mij gehouden zou worden, maar gaandeweg hield de fotografie meer van mij dan van gitaren ooit. Ik had een talent en de verantwoordelijkheid om het te laten groeien. Ondertussen ben ik begonnen met mijn bedrijf. Ik kende de basistechnieken al vanaf mijn jeugd, dus bestudeerde ik het werk van de meesters. Fotografen die mij altijd aanspraken zoals W. Eugene Smith, H. Cartier Bresson, Don Mc Cullin, Elliott Erwitt, Salgado en hoe meer ik studeerde, hoe meer ik ontdekte, hoe meer boeken ik kocht: Alex Webb, Fan Ho, Josef Koudelka, Bruce Gilden, Robert Frank, James Nachtwey onder de anderen. De beste manier om uw lexicon te verbeteren, is door boeken te lezen. Hetzelfde geldt voor fotografie: het bestuderen van het werk van de meesters over fotografieboeken is wat je eigen fotografische taal ontwikkelt. Wat je manier leert om naar dingen te kijken en een foto te maken, om je statement te maken. Tot op de dag van vandaag heb ik ongeveer 300 bruiloften gefotografeerd. Van weglopende stelletjes en een paar gasten tot evenementen voor meer dan 200 personen. Hoe groot en mooi of klein en eenvoudig ook, het gaat er altijd om het verhaal van mijn klanten te vertellen via mijn foto's. Het gaat erom dat ik mijn fotografielexicon aan het werk zet om beelden te maken die trouw zijn aan mijn klanten, aan hun dag, aan hun visie. Zij zorgen voor de inhoud, ik voor de stijl.